Ένα μόνο έχω να σας πω, έχω αγανακτήσει. Τι γελάτε; Ο πιο αγανακτισμένος είμαι εγώ. Παλιά έβρισκα και καμιά μισοφαγωμένη τσιπουρίτσα στους σκουπιδοτενεκέδες. Τώρα μόνο κεφάλια από γαύρο βρίσκω και τίποτα κοκαλάκια που ούτε για γλείψιμο δεν κάνουν.
Ετσι και γω πήρα το δρόμο για το Σύνταγμα να διαδηλώσω για αυτή την κατάντια…
Όταν έφτασα στην πλατεία Συντάγματος πραγματικά τρόμαξα. Τόσο κόσμο δεν είχα ξαναδεί. Ούτε τότε που πήραμε το Γιούρο στο ποδόσφαιρο. Με έπιασε μια ανατριχίλα μην με ποδοπατήσουν και από την τρομάρα μου τρύπωσα μέσα στη Βουλή (ΝΙΑΟΥ).
Άρχισα να περιτριγυρίζω στους διαδρόμους. Όλοι άδειοι λες και οι βουλευτές να είχαν κατέβει να διαδηλώσουν; Μπαααα δε νομίζω! Κάτι φωνές στο τέλος του διαδρόμου, μου τράβηξαν την προσοχή! Πίσω από μία πόρτα που ήταν μισόκλειστη ακούγονταν κάποιοι να κουβεντιάζουν και σαν περίεργη γάτα (ΝΙΑΟΥ) που είμαι μπήκα σιγά σιγά να μην με δουν και έκατσα σε μια γωνιά πίσω από μια ντουλάπα για να δω…
Και τι είδαν τα μάτια μου… Τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Οικονομικών, τον αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως ξαπλωμένο στον καναπέ και την σερβιτόρα του καφέ της Βουλής που γέμιζε τα ποτήρια τους με νερό.
Τότε μίλησε ο υπουργός Οικονομικών.
«Πρόεδρε, κοίτα κόσμος που μαζεύτηκε! Πότε δεν είχαμε τόσο κόσμο σε προεκλογική ομιλία. Έχω να δω τόσο κόσμο από τις ομιλίες του μακαρίτη του πατέρα σας. Μήπως είναι ευκαιρία να βγείτε να τους μιλήσετε, να τους πείσετε για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αν τολμήσετε κάτι τέτοιο θα το εκτιμήσουν…»
«Λες» απάντησε ο πρωθυπουργός και έξυσε το κεφάλι του, «λες να τα καταφέρω» επανέλαβε!
Τότε πετάχτηκε ο αντιπρόεδρος, «Ρε σεις πάτε καλά, τι κάθομαι και ακούω Θεέ μου. Ρε με τα μυαλά αυτά περιμένετε να κυβερνήσετε! Μην τον ακούς Γιώργο, έχει χαζέψει από τους πολλούς υπολογισμούς. Γιατί δε βγαίνεις εσύ υπουργέ μου να τους εξηγήσεις πως θα βγει από την κρίση η χώρα μας με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής. Όχι, όχι κάτσε να έρθω και γω μαζί να τους εξηγήσω πως τα φάγαμε όλοι μαζί. Ρε τι κουλά κάθεστε και λέτε», τελείωσε τα λόγια του ο αντιπρόεδρος και χασμουρήθηκε.
«Κι όμως δεν είναι κακή ιδέα» είπε ο πρωθυπουργός που φάνηκε να μην άκουσε λέξη του αντιπροέδρου και σηκώθηκε να πάει προς το ανοιχτό παράθυρο. Μόλις στάθηκε μπροστά από συνήθεια πήγε να σηκώσει το χέρι να χαιρετήσει το πλήθος, αλλά ένα ηχηρό «κλέ - φτες, κλέ - φτες», «προ - δό - τες», τον έκαναν να οπισθοχωρήσει άτακτα μέχρι που σκουντούφλησε πάνω στον καναπέ. Τότε ο αντιπρόεδρος τον επανέφερε στην πραγματικότητα. «Ισαααα , θα πέσεις πρωθυπουργέ και δεν βλέπω κανέναν να σε βοηθήσει να σηκωθείς». Ο πρωθυπουργός έπιασε με τα δύο χέρια το πρόσωπό του και έκατσε στο γραφείο του. «Μα τι να κάνω», μονολόγησε. «Κανείς δεν με πιστεύει πια»…
«Εμ Γιωργάκη μου δεν μ’ άκουγες προεκλογικά», είπε ο αντιπρόεδρος. «Λεφτά υπάρχουν, έλεγες. Που είναι ε; Και να υπήρχαν γιατί δεν τα άφηνες για μας. Ήθελες να τα μοιράσεις. Μοίραστα τώρα».
«Μα στα έγγραφα οι αριθμοί, οι καταθέσεις, τα ομόλογα έλεγαν άλλα» πήρε το λόγο ο υπουργός Οικονομικών. «Α! καλά σωτήρα μου εσύ», τον ειρωνεύτηκε ο αντιπρόεδρος. «Ε! μοίρασε λίγα από αυτά τα χαρτιά στον κόσμο έξω, να δούμε πως θα το εκτιμήσουν». «Μα τι να κάνω» επανάλαβε ο πρωθυπουργός». Η τραγικότητα της στιγμής πραγματικά με είχε συγκινήσει. Ένας πρωθυπουργός χαμένος σε φιλοσοφικά ερωτήματα, ένας υπουργός χαμένος σε ομόλογα και καταθέσεις, και ένας αντιπρόεδρος χαμένος από καιρό, οδηγούσαν μια χώρα στα τυφλά, σε κατήφορο και χωρίς φρένα. Είχαν πιαστεί και οι επτά ψυχές μου (ΝΙΑΟΥ).
«Μα τι να κάνω» επανέλαβε στον ίδιο χαμένο τόνο ο πρωθυπουργός. Ο αντιπρόεδρος κουνώντας το κεφάλι του σηκώθηκε αργά αργά από τον καναπέ. «Πάρε τη μαμά σου να σου πει», είπε στον πρωθυπουργό και τότε κάτι σαν να χτύπησε τον πρωθυπουργό που τινάχθηκε και έλαμψε το πρόσωπό του. Πραγματικά αυτό το ρεύμα ελπίδας που χτύπησε τον πρωθυπουργό διαπέρασε και μένα που ανατρίχιασα στην κυριολεξία. «Η μαμά θα δώσει τη λύση» είπα από μέσα μου και άστραψαν τα γατίσια μάτια μου… Την ώρα που ο πρωθυπουργός σχημάτιζε το νούμερο του τηλεφώνου της μητέρας του και ακουγόταν το τουτ, τοουυυυτ από το ακουστικό όλοι περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε τα λόγια της μαμάς. Μόνο ο αντιπρόεδρος συνέχιζε να κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι του. «Εμπρός» ακούστηκε η φωνή της μάνας. «Έλα μάνα ο Γιώργος είμαι» είπε στη μάνα του ο πρωθυπουργός «και θέλω να σε ρωτήσω…». Εκείνη την κρίσιμη ώρα της ερώτησης ο αντιπρόεδρος πλησίασε το ανοιχτό παράθυρο και τότε μία απίστευτη βοή, μια φωνή χιλιάδων ντεσιμπέλ τάραξε την ατμόσφαιρα. «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή και ο Πάγκαλος μαζί» ακούστηκε από το πλήθος και ήταν τόσο δυνατό που άρχισαν να σπάνε τα τζάμια της Βουλής, τα κρυστάλλινα ποτήρια, τα τζάμια, από τις βιβλιοθήκες, ο κακός χαμός σας λέω. Ήταν τόσο τρομακτικά όλα αυτά, που ο υπουργός Οικονομικών πρώτος, ο πρωθυπουργός δεύτερος και ο αντιπρόεδρος λόγω ειδικού βάρους, πετάχτηκαν στους διαδρόμους και άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο φωνάζοντας «Βοήθεια μας καίνε, μας καίνε». Ήταν τόσο σπαραχτικές οι φωνές τους που τρόμαξα και γω και άρχισα να τρέχω με τα χίλια, τους πρόλαβα, τους προσπέρασα και πρόλαβα να βγω έξω από τη Βουλή. Αμέσως κοίταξα πίσω μου να δω τη φωτιά, αλλά δεν είδα τίποτα. Ευτυχώς τους πολιτικούς μας τους σταμάτησαν στην έξοδο η ασφάλεια γιατί εάν έκαναν πως έβγαιναν νομίζω σήμερα δεν θα υπήρχαν. Έτσι με αυτά και με αυτά η πατρίδα μας έχασε μία ακόμη ευκαιρία να σωθεί από τα λόγια της μητέρας που πάντα έχει λύσει για τα παιδιά της… Οπότε και γω πάω και σήμερα μια βόλτα στο Σύνταγμα μήπως μάθω τελικά τι είπε η μαμά στον πρωθυπουργό…(ΝΙΑΟΥ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου